นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เล่นน้ำฝน

นานแค่ไหนแล้วเราลืมความเป็นในตัว ทอดทิ้งความสนุกสนานตอนเป็นวัยเด็กน้อยตัวจิ๋ว

ภาพนี้เกิดจากการที่เพื่อนคนหนึ่งกำลังเหงาหงอยและเครียดจัด เขาบอกว่าชอบสายฝนมาก

ตอนนั่นฉันอยู่ภูเก็ต เกาะทางใต้แห่งหนึ่งที่มรสุมเข้า สายฝนโหมกระหน่ำ
ฉันเลยวิ่งลงไปกลางถนน ใต้สายฝน วานให้เพื่อนอีกคนช่วยถ่ายรูปให้ โอเคคคค แม้จะมีร่มกันฝน แต่การกระโดดไปมาใต้ฝนตกแรงเช่นนั่นทำให้ฉันเปียกปอนแน่นอนค่ะ

แทนที่ฉันจะไม่ชอบสายฝน ณ ตอนนั้น ฉันกลับหลงรักมัน
ตอนเด็ก ๆ แทบทุกครั้งที่ฝนตก ฉันและพี่ชายอีกสองคนจะรีบบบบวิ่งออกไปเล่นน้ำฝนเสมอ แน่นอนว่าโดนดุประจำ!! เพราะป่วย แต่ถามว่าเข็ดมั้ย บอกเลยว่าไม่ค่ะ ทำบ่อยจนพ่อแม่เลิกดุไปเลย
แต่เมื่อโตขึ้น เราก็เลิกตื่นเต้นกับสายฝนไปเอง แถมบางครั้งกลับรังเกียจมันด้วยซ้ำ ก็มันทั้งเปียก ทั้งหนาว แถมทำให้ใช้ชีวิตยากขึ้นอีกหลายขั้นนี่

จะว่าไป สายฝนก็คงน้อยใจที่เราหลงลืมมัน
จะว่าไป คงทีอีกหลายอย่างที่น้อยใจเราเหมือนกัน คงต้องกลับมาคิดแล้วล่ะว่าเราลืมอะไรไปบ้าง…

แต่ที่พีกกว่านั้นคือ…ฉันเอาเสื้อยืดมาตัวเดียวค่ะ นอกนั้นเดรสและสายเดี่ยว ก็ต้องตากให้ตัวเดิมแห้งพอใส่ได้ แล้วก็นอนหนาว ๆ ไป ดีนะที่ไม่เป็นปอดบวม ฮา ๆ

แล้วก็…ฝนตกทีไร เราคิดถึงเพลงนี้ทุ้กกกกกที!